Afgelopen woensdagmiddag was ik op een bijeenkomst van vijf basisscholen uit de regio. De lentebijeenkomst. Vooraf kon ik niet bedenken bij welke school ik precies hoorde. Mijn roots liggen bij de ene school, een nieuwe start op de andere.
Een roots-collega vraagt of ik ooit nog wel kan terugkeren in het onderwijs. Zo! Een pittige vraag op een vrije middag. Een seconde val ik stil. Wat moet ik antwoorden. Aan wiens verwachtingen moet ik voldoen?
Onverwachte steun komt van een collega van mijn nieuwe school. Ze vertrouwt me toe hoe moedig ze me vindt nu ik deze nieuwe stap zet. Ik voel me gesterkt.
De spreker praat vlot over Persoonlijk leiderschap. Steven Covey komt nog langs. Mijn favoriet! Heb je erkenning nodig van een ander? Dat zit je nog middenin de kind-gedachtes. Een kind wil altijd erkenning van zijn ouders. Als je volwassen bent in taakgerichtheid, kun je jezelf die erkenning geven. Doen wat je zelf als zinvol ervaart. Pff. Dat zet me aan het denken.
Bestuurslid Dick Liefting vertelt over het jaar waarin zijn vader overleed. Een heftig jaar. Ik ken het verhaal. Ik las zijn boek. Ik zulke moeilijke jaren ontdek je wie je werkelijk bent. Een innerlijke groei.
Wat ben ik het afgelopen jaar ook gegroeid. Naast een aantal kilo’s, ook van binnen. Dat staat misschien haaks op de verwachtingen van mijn collega’s. ‘Goh, jullie hebben een camping gekocht’, gevolgd door ‘kun jij dat wel?’
Onlangs sprak ik met iemand van het AMK, over het in te zetten tweede spoor. Ik zag er gezond uit zei ze. Klopt! Ik voel me goed. Dat was een tijdje geleden wel anders. Ik vertel mijn verhaal. ‘Ik heb het gevoel dat ik je moet afremmen’. Hmm. We gaan een beroepentest doen, een sollicitatietraining, een oriëntatie op de arbeidsmarkt. En dan zien we wat er van komt.
Het eerste spoor blijft onderwijs. Maar ondertussen komen er ook veel andere leuke dingen voorbij. Ik werd enthousiast van een opleiding ‘Voetreflexologie’; ik heb het schrijven ontdekt en het lijkt me fantastisch om te coachen. Het wordt nog een hele zoektocht.
Onze 12-jarige zoon wil wel eens een ander kapsel, zegt hij net voor de knipbeurt. Jarenlang bepaalde ik het kapsel van onze jongens. Kort met een voetbal-streepje op de scheidingslijn. De kapper is het gewend. Nu wil hij iets anders. Persoonlijk leiderschap, denk ik. Ik zwicht.
Dít had ik vorige week moeten antwoorden! ‘Ja joh, ik ga nog steeds vooruit. En aan de medicijnen wordt gewerkt. Er kan in een jaar zoveel veranderen…’.
‘Je hebt nóg een jaar de tijd’, zei de medewerker P&O, ‘neem geen overhaaste beslissingen.’ Dat ga ik niet doen. Ik wil nú niet een jaar vooruitkijken.
Sjinkie Knecht kijkt nooit verder dan twee weken vooruit. Een verslaggever vroeg hem naar de plannen voor de Olympische Spelen. Zover kon de schaatser niet vooruit kijken. Dat bewonder ik.
Ik train mezelf in de leer van Oma. Ik laat Oma wat vaker thuis. Oordelen, Meningen en Adviezen. Ik ben goed op weg. ‘Het is oké’, zei mijn Mindfulness-trainer vaak. Na 5 keer dacht ik, dat weet ik nu wel. Ik wist het niet. Pas na een keer of 20 drong het tot me door. Het ís oké.
‘Het gaat beter met me sinds het oké is als het soms even wat minder gaat’ #metaandacht
