Zondag schreef ik een kladje voor een nieuwe blog. Net voor we samen een blokje om zouden gaan. ‘Wacht even, er zit nog een blogje in mijn hoof. Ik moet even schrijven’, zei ik. Mannen wachten op vrouwen. En op sommige vrouwen een beetje langer.
Het is bijna lente. De astronomische lente begint morgen al! Ik ben er klaar voor. Klaar voor verandering. Na de winter komt de lente, de grijze lucht wordt blauw. Hoe heerlijk is het om de zonnebril weer te dragen en de winterjas te verruilen voor een tussenjas met nieuwe sjaal.
Op de woonbeurs in Groningen probeerde ik een gele sjaal! ‘Pas me, pas me’, riep de sjaal me toe. Ik draaide een paar rondjes voor de spiegel. Toch maar niet. Ik kocht een andere. Mijn vriendin de gele. Twee voor een tientje. Beide blij.
We gingen voor inspiratie naar de Woonbeurs. Na een overweldigend aantal stands, vonden we de koffiehoek met Melis d’r zoenen. Te lekker. Erg gezellig ook. Ik weet nu in ieder geval zeker dat ik een bruine bank wil in ons nieuwe huis. Nou ja, bijna zeker. We kwamen thuis met de overgebleven zoenen, kruiden en een sjaal. Typisch vrouwen.
Over verandering gesproken. Ik maakte een afspraak bij de kapper. Op 21 maart ga ik van lang naar kort. Hoe toevallig is het dat een fotograaf juist nog roodharige modellen nodig heeft. Voordat ik in de kappersstoel zit, komen mijn lange haren nog op de foto. Ik vind het een mooie gedachte.
Tot zover mijn aantekeningen van de zondagmiddag. Het wordt maandag. Een regenachtige dag. Ik krijg bericht dat de fotoshoot niet doorgaat in verband met het slechte weer. En ik overtuig mezelf dat het oké is.
Als ik op mijn werk aankom, zie ik in de lerarenkamer boeken voor rouwverwerking bij kinderen liggen. Op het mededelingenbord hangt een foto. Een foto van een jongen met stralende ogen en een bolle toet. Ik begrijp dat er iets heel erg mis is. De school is in rouw. Het thema lente wordt opzij gezet.
En toch wordt het lente. Sterker nog, het is al begonnen. Al duiken we weg in een warme winterjas, al klettert de regen tegen de ramen, al vechten we tegen tranen.
In de winter zijn er dingen veranderd die ik vast wil houden. Grote dingen en kleine dingen. Ik wil nooit meer een wekker op mijn nachtkastje. Ik wil rustig slapen en mindful opstaan. Voor de drukte van de dag. Ik kocht Sterrenmunt-thee. Hij smaakte heerlijk bij de Mindfulness-training en herinnert me nu aan de wijze lessen.
Een verandering die je wordt opgelegd, werkt niet. Je hebt intrinsieke motivatie nodig. Dat geldt met name voor juffen, is me ooit verteld. Juffen willen juist alles zelf bedenken en ervaren. Steven Covey geeft daarover mooie inzichten. Over leiderschap. Proactief zijn. Ik voel een drang om zijn boeken opnieuw te lezen.
Met een kop Sterrenmunt-thee, staar ik naar buiten. Naar de bomen. De knoppen zijn niet op de takken gelegd, ze zaten al onderhuids. Bij de eerste zonnestralen knappen ze open. Zonder twijfel.
‘Gevoelens kloppen niet aan om te vragen of het uitkomt.’ #fitgirls
