‘Jij kan echt met woorden toveren’, zei Romkje vanochtend. Ik had haar geholpen met een folder en promotieberichten. Ze was verbaasd over de omvorming van haar tekst. ‘Zo pakkend. Ik ben er oprecht blij mee.’
Laatst hoorde ik: ‘Je lijkt wel een dominee, zo rustig en helder spreek je. Je hebt een fijne stem om naar te luisteren.’ Nóg zo’n mooi compliment!
Jaren geleden deed ik een screening voor Omrop Fryslân. Ik wilde presentator worden. Ik werd ‘te juffig’ bevonden. Ik viel al in de eerste ronde af. Nog altijd als ik in het openbaar spreek, ben ik bang dat ik me teveel als juf gedraag. Maar, blijkbaar ben ik van dat imago af.
Bovendien ben ik officieel ook geen juf meer. Sinds 1 april. En nu ik dit schrijf, voel ik een opluchting. Het hoeft niet meer. Meer en meer komt naar boven wat ik dan wel wil. Als ik heel dicht bij mezelf blijf, dan wordt het communicatie. Een beetje als juf. Ik houd van het verbeteren van fouten. Van zinnen kloppend maken. Van teksten die lekker lopen. Verhalen die boeien en lezers raken.
Ik wil verhalen schrijven en vertellen. Luisteren naar levensverhalen. Op momenten dat het er toe doet. Spreekster bij uitvaarten, dat lijkt me het einde. Juist omdat het ook het einde is.
Tine betekent ‘jij’ in het Roemeens. Dat weet ik al sinds mijn 20e. Maar nu raakt het me. Communicatie gaat over jou. De ontvanger. De verteller mag dan met woorden toveren, rustig en helder spreken; waar het werkelijk om gaat, is dat mensen geraakt worden.
‘Op zoek naar een klavertje vier, vind je de mooiste bloemen’ #Tine
Prachtig Tine. Je bent op weg! Super!